Στερεότυπα σχετικά με τα μοναχοπαίδια επιχειρεί να γκρεμίσει πρόσφατη μελέτη που εκθέτει τους παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν την ανάπτυξη και εξέλιξη του παιδιού
«Το να είσαι μοναχοπαίδι είναι μια ασθένεια από μόνο του» είχε δηλώσει κάποτε ο πρωτοπόρος ψυχολόγος και πρώτος πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, Granville Stanley Hall, με τον ασθενή να είναι κακομαθημένος, αλαζόνας ή μονόχνωτος μεταξύ άλλων συμπτωμάτων. Τι κι αν έχει περάσει ένας αιώνας από τότε; Το concept «παιδί χωρίς αδέλφια» εξακολουθεί να φέρει για πολλούς αρνητικό πρόσημο αλλά και να προβληματίζει τους γονείς, άγχος των οποίων είναι ο κίνδυνος μειωμένων κοινωνικών δεξιοτήτων.
«Ωστόσο, μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι τα μοναχοπαίδια δεν διαφέρουν από τους συνομηλίκους τους με αδέλφια όσον αφορά τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και την κοινωνικότητα. Έρευνα δική μου και συναδέλφων έδειξε ότι, κατά τον έλεγχο των επιδόσεων των παιδιών σε γνωστικά τεστ, τα μοναχοπαίδια έχουν συνήθως αποτελέσματα παρόμοια με των παιδιών που μεγαλώνουν με αδελφάκι» αναφέρει σε άρθρο της η Alice Goisis, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Δημογραφίας και Αναπληρώτρια Διευθύντρια ερευνών στο Κέντρο Διαχρονικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Η Δρ Goisis με την ομάδα της διερεύνησαν επιπλέον αν οι όποιες διαφορές και ομοιότητες ανάμεσα στα μοναχοπαίδια και τα παιδιά με αδέλφια σχετίζονταν με χαρακτηριστικά των γονέων, συμπεραίνοντας ότι η γνωστική ανάπτυξη των παιδιών μέχρι την ηλικία των 11 ετών επηρεάζεται περισσότερο από παράγοντες όπως η σχέση των γονέων και η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας παρά από το αν έχουν αδέρφια.
Ουσιαστικά, οι οικονομικοί και συναισθηματικοί πόροι που διαθέτει η οικογένεια μπορεί να διαδραματίζουν ουσιαστικότερο ρόλο στην εξέλιξη της ζωής των παιδιών από το με πόσα παιδιά θα πρέπει να τους μοιραστούν.
